Sztuka Nowoczesna Dla Każdego

Hej Kochani,

często do mnie piszecie z pytaniem, kiedy nowy wpis...

W ostatnim czasie jestem bardzo zajęty, więc pomyślałem, że może ktoś mógłby dołączyć do zespołu twórców i pisać artykuły razem ze mną? : )

Jeśli czujesz, że może to być dobry pomysł, odezwij się na :

oficjalnarekrutacjadoprowadzeniabloga@gmail.com

Kochani!

Nie wiem, czy pamiętacie Artystyczne Kalambury z 2005 roku? Konkurs oczywiście wygrał wygrał Johan Vardeux ze swoim ,,Marzycielem", ale piszę o tym z innego powodu.

Już za 12 miesięcy odbędzie się druga edycja imprezy!!!

Śledźcie oficjalną stronę wydarzenia: https://artystycznekalambury.wordpress.com

Rezerwujcie swój czas

Zabierajcie rodziny!

Widzimy się na miejscu!

Sztuka nowoczesna mówi o dramatycznych przemianach społecznych, politycznych i technologicznych ostatnich 50 lat i kwestionuje wiele wartości i założeń społeczeństwa. To, co sprawia, że dzisiejsza sztuka jest szczególnie trudna, to, że podobnie jak świat wokół nas, stała się bardziej zróżnicowana i nie można jej łatwo zdefiniować poprzez listę cech wizualnych, tematów artystycznych lub zagadnień kulturowych. Czy to źle? 

Mam przyjemność zaprezentować Long Red Moans Alice Tippit, drugą solową wystawę artysty w galerii. Kontynuując eksplorację interpretacji języka wizualnego, najnowsze dzieło Tippita oddaję psychologię i podatność czytania erotyki na co dzień.

Styl malowania Tippita to graficzne obrazy, znaki i symbole renderowane z minimalnymi detalami i ograniczoną paletą. Pełen insynuacji, przebiegłego humoru i niezliczonych odczytań, artysta wykorzystuje obszary monochromatycznego koloru, aby stworzyć płynną, pozytywną i negatywną przestrzeń. Poślizg między jednym, a drugim wzrokiem jest dodatkowo komplikowany przez użycie tytułów Tippita. Rzadko wyjaśniając treść obrazu, służą one jako kolejny punkt wejścia.

Tippit ponownie analizuje zdolność obiektów do zaćmienia ich zwykłych lub użytecznych skojarzeń poprzez seksualizującą subtelność, która infiltruje jej znane obrazy. Kwiaty kwitną, zasłony otwierają się, otwierają się pazury. W połączeniu z bliskimi plonami Tippita i nieoczekiwanymi zestawieniami obiekty te stają się katalizatorami wzmacniającymi sugestywne odczyty. W trakcie oglądania i ponownego oglądania przez Tippita pojawia się ciągły stan spotkania, gdy erotyka nabiera kształtu w przyziemnym stylu, naśladując pchnięcie i ciągnięcie pożądania.

Alice Tippit (ur. 1975) jest absolwentką Art Institute of Chicago, mieszka i pracuje w Chicago w stanie Illinois. Ostatnie wystawy indywidualne i zbiorowe to: Shane Campbell Gallery, Chicago, IL; Galeria Kimmerich, Berlin; Anton Kern Gallery, Nowy Jork, NY; Projekty Peana; Monterrey, MX; 47 Canal, New York, NY; Greene Exhibitions, Los Angeles, Kalifornia; IL; Devening Projects, Chicago, IL; Jancar Jones, Los Angeles, Kalifornia; i ważne projekty, San Francisco, Kalifornia.

https://nicellebeauchene.com

Często mówimy o "ciele pracy artysty". Dzieło Diane Simpson dosłownie tworzy ciało. To ciało fałd i fałd - nie w płynnym, malarskim sensie, ale drażniące architekturę mody i wnętrz. Jest to zbiór kątów, jednocześnie nieważki i industrialny, silny i lekki, męski i kobiecy. Struktura jest drapowana, zawieszona, zrównoważona, wygięta, przywiązana - rozmawia z samym sobą, cofając i zmieniając własną substancję i formę.

Simpson przywołuje określone słownictwo w swoim pierwszym solowym show dla Herald St: żabot, lambrekin, peplum, falbana, pauldrony. Są to zarówno tytuł, jak i materiał źródłowy - odwołujący się do okrągłego procesu, który ujednolica początki i zakończenia dzieł. Artystka zaczyna od specyficznych wizerunków ceremonialnych i staroświeckich zasłon; jej fascynacja peplami - początkowo ochronną przepaską dla mężczyzn i kobiet, teraz ozdobną falbanką - i "opatrunkiem na okno" rozwinęła się w ciągu kilkunastu grup roboczych w ciągu ostatnich 10 lat. Wystawy w sklepach z lat 20. i 30. XX wieku są szczególnie interesujące dla Simpsona: istnieje teatralność balansu, symetrii i geometrii, która odbija się w jej pracach. Jej Valances pojawiły się po badaniach nad ich zastosowaniem przez trymerów okiennych w późnych latach dwudziestych jako urządzenia do kadrowania, które falują w łukach i paskach na górze ekranu. W Ameryce te szczególne tkaniny nazywa się "zabiegami", co sugeruje zachowanie troski o okno. Łatwo byłoby przeczytać w pracy Simpsona komentarz na temat ekonomii lub gustu flouncy, ale w rzeczywistości jest to właśnie to formalne traktowanie, które ją interesuje - co draperia może zrobić z kształtem okna, szczegółami budynku lub architektura miasta. Jej struktury są koniecznie wyabstrahowane z tego źródłowego obrazu w stopniowym procesie przekształcania, od fotografii historycznej, przez rysunek, model, rzeźbę, po wystawę. Tytuły nie są więc ani opisowe, ani nakazowe, ale ponownie zakotwiczają prace do ich źródła.

Falbanki ozdobne, żaboty i obrzęki, takie jak peplumy i fartuchy, często zachwiają się na granicy funkcjonalności i frywolności - komplikuje je Simpson w stosowaniu twardych i szorstkich materiałów, takich jak stal, cyna, aluminium i przetworzone materiały konstrukcyjne LDF, sklejka i płyta piankowa. Są mniej wyrozumiałe niż tradycyjne koronki, żakardy i aksamity; dla Simpsona jej materiały mogą być "nieporęczne" i "niesforne" - wszystkie "małe, zakrzywione kawałki", wszystkie dokładne i skomplikowane. Artystka pracuje sama bez asystentów, a każda praca wymaga innej manipulacji materiałami, które mogą być dla niej nowe. Faza rysunkowa jest najważniejsza, ponieważ opracowano wiele szczegółowych decyzji, które wchodzą w skład rzeźby. Mając doświadczenie w malarstwie i rysunku, i nigdy nie podejmując klasy rzeźbiarskiej, Simpson mówi o byciu "wepchniętym" w trzy wymiary - nie przez jakiegokolwiek nadgorliwego nauczyciela w szkole artystycznej, ale wyłącznie z konieczności rysunków, które tworzyły obiekty, które "chciały odskoczyć od strony". Precyzja jej rzeźbiarskich prac - samozwańcze znaczenie kątów i krawędzi do ich konstrukcji - wynika z tych linearnych rysunków.

Dwa wolnostojące utwory w serialu "Tethered" (różowe) i "Jabot" (plisowane) zawierają przemysłowe żelazne stojaki znalezione przez artystę w chicagowskich fabrykach. Związek Simpsona z miastem - w którym się urodziła, studiował, był wystawiany na szeroką skalę, nadal żyje i pracuje - a jego historia produkcji maszyn jest naznaczona sposobem, w jaki prace te są zakorzenione w ich podstawach. Tethered (różowy) był wyjątkowy dla artysty jako utwór opracowany wokół tej bazy, a nie z jakiegokolwiek innego źródła zdjęć. Ten element przemysłowy stał się niezbędny, Simpson pracując z niego w górę, wiążąc i skuwając rzeźbę na jej szczebel.

Trzy tytuły są tu zatytułowane "Żabot", odnoszące się do obrzędowych obroży lub śliniaków noszonych przez sędziów, polityków, nauczycieli akademickich i duchownych. Sędzia Sądu Najwyższego Ruth Bader Ginsburg ma kolekcję żabotów na każdą okazję; Marszałek brytyjskiej Izby Gmin także przyjmuje jedną formalną ceremonię. Marszcząca się struktura, zwykle z koronki lub bloczka, żabot jest w dużej mierze symboliczna i dekoracyjna, noszona, by obnosić się z tradycją i autorytetem. Jabot to również termin używany w draperiach - szczególny rodzaj pionowej zakładki, która tworzy kaskadę lub ogon wzdłuż górnej części okna. Podłużny trójkątny kształt jest wspólny dla obu dekoltów i draperii i powtarza się w całym tym przedstawieniu. Ta krzyżówka definicji jest tym, co interesuje Simpsona: oba zastosowania oznaczają rozkwitający, czysto dekoracyjny, który ozdabia strukturę, jednocześnie ją definiując. Rysowanie przestrzeni przez Simpsona określa jej struktury - kąty tworzące falbanki i falbanki, przekształcają się w obiekt architektoniczny.